30 Σεπτεμβρίου 2013
Το denim έχει μόνιμη θέση στο αλφαβητάρι των μεγάλων σχεδιαστών
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τα τζιν διέγραψαν μια εκπληκτική πορεία, πρώτα εδραιώνοντας και στη συνέχεια ανατρέποντας τη σημασία τους. Από σύμβολο επανάστασης και αμφισβήτησης, έγιναν status symbol και μέσο έκφρασης, ανανεώνοντας μια επιτυχία χωρίς τέλος....
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τα τζιν διέγραψαν μια εκπληκτική πορεία, πρώτα εδραιώνοντας και στη συνέχεια ανατρέποντας τη σημασία τους. Από σύμβολο επανάστασης και αμφισβήτησης, έγιναν status symbol και μέσο έκφρασης, ανανεώνοντας μια επιτυχία χωρίς τέλος. Είναι στολή, μέσο διάκρισης αλλά και συνήθεια. Γιατί αυτό το απλό ρούχο από ανθεκτικό μπλε ύφασμα, με τις εξωτερικές ραφές και την ετικέτα στο πίσω μέρος, καταφέρνει να αντέχει επί δεκαετίες και να ανανεώνει το κοινό του; Πώς μπορεί, αν και αλλάζει μορφές, να μην πεθαίνει ποτέ; Είναι πρακτικό, θα ’λεγε κάποιος. Και δεν θα ήταν άσχημη απάντηση.
Ωστόσο, το τζιν επανέρχεται δριμύτερο και φέτος οι σχεδιαστές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη και σε όλες τις κολεξιόν τους, το τιμούν ιδιαιτέρως, κάνοντας τα κορίτσια να μοιάζουν με σύγχρονες αμαζόνες.
ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ
Το denim, έχει καταφέρει να μπει στις πασαρέλες του Παρισιού, του Μιλάνο και της Νέας Υόρκης, έχει βρει μόνιμη θέση στο αλφαβητάρι των μεγάλων σχεδιαστών, με πρωτοπόρο τον Yves Saint Laurent που πρώτος το προσγείωσε στις παρισινές πασαρέλες. Ο Jean-Paul Gaultier θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τις απαγορεύσεις των γονιών του: «Για τους δικούς μου τα τζιν ήταν μόνο για τα κακά παιδιά». Στο μεταξύ το enfant terrible της γαλλικής μόδας στο σπίτι του έχει μια ντουλάπα με 150 τζιν. Ο Giorgio Armani τα θεωρεί κι αυτός απαραίτητα για την γκαρνταρόμπα ανδρών και γυναικών. «Μερικά πράγματα είναι αδιανόητα χωρίς το τζιν» λέει. Το πείραμα έδειξε γρήγορα ότι γεννούσε χρυσάφι, το οποίο καμιά επιχείρηση δεν θέλει να στερηθεί.
Οι Αμερικανοί δεν αναλύουν την προέλευση ενός πράγματος. Το παίρνουν, το χρησιμοποιούν, το οικειοποιούνται, το προσαρμόζουν στις απαιτήσεις τους και το κάνουν κερδοφόρο. «Το denim ήρθε από την Ευρώπη· το τζιν είναι αμερικάνικο» τονίζει ο Calvin Klein. «Τι είναι πιο φρέσκο και μοντέρνο από ένα λευκό πουκάμισο μαζί με τζιν σε κλασική γραμμή;»
ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΠΛΕ
Οι συλλέκτες του denim ξέρουν τι αγοράζουν. Οι ραφές, τα πριτσίνια, το όνομα και τα κουμπιά αποκαλύπτουν αν τα φορεμένα τζιν προορίζονται για το χρηματοκιβώτιο.
Ο θρύλος θέλει τον Γερμανοεβραίο Levi Strauss να συνομιλεί το 1870 με χρυσοθήρες που φορούν σκισμένα παντελόνια. Για να τους βελτιώσει τη ζωή, έφτιαξε από βαρύ καραβόπανο ανθεκτικά παντελόνια, που αργότερα τα ενίσχυε με μπρούτζινα πριτσίνια. Ο θρύλος γεννήθηκε, και τον Μάιο του 1873 πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Πέρασε ένας περίπου αιώνας μέχρι το χρηστικό αυτό αντικείμενο να γίνει λατρεία. Οι εφευρέτες του, οι Αμερικάνοι, είναι οι τελευταίοι που πήδηξαν στο τρένο των συλλεκτών. Ο Tom Oatman, ιδιοκτήτης των New Republic Clothiers, διαπίστωσε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον για τα παλιά denim, όταν κάποτε στην Ιαπωνία δύο νεαροί μπόρεσαν να καταλάβουν το έτος κατασκευής του τζιν του κοιτώντας μόνο το χρώμα του στριφώματός του. Τα $150 που του πρόσφεραν γι’ αυτό το XX-501 από τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ καλή τιμή. Σήμερα δύσκολα βρίσκεται ένα καλό 501. Ιάπωνες, Γάλλοι και Γερμανοί αποτελούν την αιχμή του δόρατος των κυνηγών τζιν, άτομα αποφασισμένα και με χοντρά πορτοφόλια. Η δεκαετία του ’70 είναι καλή για άτομα που δεν έχουν τα λεφτά των Γιαπωνέζων. Το ίδιο ισχύει και για τις βραχύβιες προσπάθειες παλιότερων επώνυμων τζιν, της Gloria Vanderbild, για παράδειγμα, γνωστής για τις περίπλοκες διακοσμητικές ραφές στις πίσω τσέπες, ή του Calvin Klein. Τα Wrangler που φέρουν την υπογραφή του καλλιτέχνη Peter Max είναι κι αυτά δημοφιλή, όπως και τα Lee χωρίς την ένδειξη R (σήμα κατατεθέν) στην ετικέτα. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να φτιάξετε μια καλή συλλογή χωρίς να λάβετε μέρος στον αμείλικτο πόλεμο τιμών που διεξάγουν οι Γιαπωνέζοι.
SEX, JOKES, FAR WEST
Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταναλωτής θα συμφωνούσε, και μάλιστα χωρίς πολλή σκέψη, ότι τα διαφημιστικά σενάρια που χρησιμοποιούνται στη «χώρα του τζιν» μόνο μ’ αυτά των κινηματογραφικών ταινιών θα μπορούσαν να συγκριθούν. Συχνά μάλιστα αποδεικνύονται πολύ πιο πνευματώδη, εφευρετικά και πρωτότυπα. Επιστρατεύονται οι πάντες και τα πάντα. Κανένα άλλο προϊόν δεν διαφημίζεται με τόσο πολύχρωμο και περίπλοκο τρόπο όσο το τζιν. Μοναχικοί κάουμποϊ, ερωτευμένα ζευγάρια, αλήτες, πετυχημένοι επιχειρηματίες, αποτυχημένοι μουσικοί, ακόμα και ο πάπας να ευλογεί τους πιστούς είναι οι πρωταγωνιστές ενός απίστευτου εικονοκλαστικού μείγματος. Ο σκοπός, γνωστός: να μας πουλήσουν παντελόνια. Αυτό το διασκεδάζουμε, το συζητάμε και το ξαναβλέπουμε. Τελικά, είναι τέχνη.
Ωστόσο, το τζιν επανέρχεται δριμύτερο και φέτος οι σχεδιαστές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη και σε όλες τις κολεξιόν τους, το τιμούν ιδιαιτέρως, κάνοντας τα κορίτσια να μοιάζουν με σύγχρονες αμαζόνες.
ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ
Το denim, έχει καταφέρει να μπει στις πασαρέλες του Παρισιού, του Μιλάνο και της Νέας Υόρκης, έχει βρει μόνιμη θέση στο αλφαβητάρι των μεγάλων σχεδιαστών, με πρωτοπόρο τον Yves Saint Laurent που πρώτος το προσγείωσε στις παρισινές πασαρέλες. Ο Jean-Paul Gaultier θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τις απαγορεύσεις των γονιών του: «Για τους δικούς μου τα τζιν ήταν μόνο για τα κακά παιδιά». Στο μεταξύ το enfant terrible της γαλλικής μόδας στο σπίτι του έχει μια ντουλάπα με 150 τζιν. Ο Giorgio Armani τα θεωρεί κι αυτός απαραίτητα για την γκαρνταρόμπα ανδρών και γυναικών. «Μερικά πράγματα είναι αδιανόητα χωρίς το τζιν» λέει. Το πείραμα έδειξε γρήγορα ότι γεννούσε χρυσάφι, το οποίο καμιά επιχείρηση δεν θέλει να στερηθεί.
Οι Αμερικανοί δεν αναλύουν την προέλευση ενός πράγματος. Το παίρνουν, το χρησιμοποιούν, το οικειοποιούνται, το προσαρμόζουν στις απαιτήσεις τους και το κάνουν κερδοφόρο. «Το denim ήρθε από την Ευρώπη· το τζιν είναι αμερικάνικο» τονίζει ο Calvin Klein. «Τι είναι πιο φρέσκο και μοντέρνο από ένα λευκό πουκάμισο μαζί με τζιν σε κλασική γραμμή;»
ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΠΛΕ
Οι συλλέκτες του denim ξέρουν τι αγοράζουν. Οι ραφές, τα πριτσίνια, το όνομα και τα κουμπιά αποκαλύπτουν αν τα φορεμένα τζιν προορίζονται για το χρηματοκιβώτιο.
Ο θρύλος θέλει τον Γερμανοεβραίο Levi Strauss να συνομιλεί το 1870 με χρυσοθήρες που φορούν σκισμένα παντελόνια. Για να τους βελτιώσει τη ζωή, έφτιαξε από βαρύ καραβόπανο ανθεκτικά παντελόνια, που αργότερα τα ενίσχυε με μπρούτζινα πριτσίνια. Ο θρύλος γεννήθηκε, και τον Μάιο του 1873 πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Πέρασε ένας περίπου αιώνας μέχρι το χρηστικό αυτό αντικείμενο να γίνει λατρεία. Οι εφευρέτες του, οι Αμερικάνοι, είναι οι τελευταίοι που πήδηξαν στο τρένο των συλλεκτών. Ο Tom Oatman, ιδιοκτήτης των New Republic Clothiers, διαπίστωσε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον για τα παλιά denim, όταν κάποτε στην Ιαπωνία δύο νεαροί μπόρεσαν να καταλάβουν το έτος κατασκευής του τζιν του κοιτώντας μόνο το χρώμα του στριφώματός του. Τα $150 που του πρόσφεραν γι’ αυτό το XX-501 από τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ καλή τιμή. Σήμερα δύσκολα βρίσκεται ένα καλό 501. Ιάπωνες, Γάλλοι και Γερμανοί αποτελούν την αιχμή του δόρατος των κυνηγών τζιν, άτομα αποφασισμένα και με χοντρά πορτοφόλια. Η δεκαετία του ’70 είναι καλή για άτομα που δεν έχουν τα λεφτά των Γιαπωνέζων. Το ίδιο ισχύει και για τις βραχύβιες προσπάθειες παλιότερων επώνυμων τζιν, της Gloria Vanderbild, για παράδειγμα, γνωστής για τις περίπλοκες διακοσμητικές ραφές στις πίσω τσέπες, ή του Calvin Klein. Τα Wrangler που φέρουν την υπογραφή του καλλιτέχνη Peter Max είναι κι αυτά δημοφιλή, όπως και τα Lee χωρίς την ένδειξη R (σήμα κατατεθέν) στην ετικέτα. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να φτιάξετε μια καλή συλλογή χωρίς να λάβετε μέρος στον αμείλικτο πόλεμο τιμών που διεξάγουν οι Γιαπωνέζοι.
SEX, JOKES, FAR WEST
Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταναλωτής θα συμφωνούσε, και μάλιστα χωρίς πολλή σκέψη, ότι τα διαφημιστικά σενάρια που χρησιμοποιούνται στη «χώρα του τζιν» μόνο μ’ αυτά των κινηματογραφικών ταινιών θα μπορούσαν να συγκριθούν. Συχνά μάλιστα αποδεικνύονται πολύ πιο πνευματώδη, εφευρετικά και πρωτότυπα. Επιστρατεύονται οι πάντες και τα πάντα. Κανένα άλλο προϊόν δεν διαφημίζεται με τόσο πολύχρωμο και περίπλοκο τρόπο όσο το τζιν. Μοναχικοί κάουμποϊ, ερωτευμένα ζευγάρια, αλήτες, πετυχημένοι επιχειρηματίες, αποτυχημένοι μουσικοί, ακόμα και ο πάπας να ευλογεί τους πιστούς είναι οι πρωταγωνιστές ενός απίστευτου εικονοκλαστικού μείγματος. Ο σκοπός, γνωστός: να μας πουλήσουν παντελόνια. Αυτό το διασκεδάζουμε, το συζητάμε και το ξαναβλέπουμε. Τελικά, είναι τέχνη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
